Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι σεναριογράφος και συγγραφέας. Στα έργα του περιλαμβάνονται μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας.

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι το 1963 και σπούδασε τεχνολόγος μηχανικός. Παρακολούθησε σεμινάρια θεάτρου με το σύστημα Στανισλάφσκι στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Εργάστηκε ως συντάκτης καλλιτεχνικών στον Τύπο και την τηλεόραση (1989-1992) πριν ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή.

Έχει γράψει σενάρια για ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους και τηλεοπτικές σειρές. Το 1996 απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με τους Απόντες του Νίκου Γραμματικού (1996) και το 2000 το Α' Βραβείο στο διαγωνισμό σεναρίου της Προοπτικής / Αθηνόραμα με τις Ώρες κοινής ησυχίας (Κατερίνα Ευαγγελάκου, 2006).

Έχει διδάξει σενάριο σε ιδιωτικές σχολές κινηματογράφου, σεμινάρια και εργαστήρια αλλά και στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου.

Η συλλογή διηγημάτων του Η ενοχή των υλικών έχει διακριθεί με το βραβείο Μαρίας Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς και το μυθιστόρημα Τα παιδιά του Κάιν με βραβείο μυθιστορήματος από το Ίδρυμα Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών (2012). Έργα του έχουν κυκλοφορήσει στο εξωτερικό. Ανάμεσά τους, Το γονίδιο της αμφιβολίας έχει μεταφραστεί σε επτά γλώσσες.

Λέει για τις παιδικές του εμπειρίες που τον έκαναν να αγαπήσει το φανταστικό και να στραφεί στη συγγραφή: «Το πρώτο βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου ήταν το Είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό την θάλασσα του Ιουλίου Βερν από τις εκδόσεις Νικολάου Δαμιανού. Η εμπειρία της ανάγνωσης ήταν αποκαλυπτική. Ο σκοτεινός χαρακτήρας του πλοιάρχου Νέμο, ο οποίος διέπλεε με το υποβρύχιό του, τον Ναυτίλο, τους ωκεανούς εφοδιάζοντας με όπλα τους επαναστατημένους απανταχού της γης, χαράχτηκε ανεξίτηλα στο άγραφο ακόμα τότε αναγνωστικό μου υποσυνείδητο. Τον Νέμο τον ξανασυνάντησα αργότερα, με τη δέουσα συγκίνηση, στην εκπληκτική Μυστηριώδη Νήσο του Βερν και πάλι, όταν δίνει εντολή να ενταφιαστεί μέσα στο βυθισμένο Ναυτίλο, στην αδιέξοδη υποθαλάσσια σπηλιά, η οποία κάποτε υπήρξε το ορμητήριό του. Υποθέτω πως ένας από τους λόγους που με έκαναν να θέλω να αφηγηθώ ιστορίες είναι ο Νέμο του Βερν»1 .

Για τη σχέση του με την επιστημονική φαντασία, λέει: «Έχω περάσει έναν μεγάλο έρωτα με την επιστημονική φαντασία –νομίζω πως το Γονίδιο... το αποδεικνύει. Όπως συμβαίνει με τους μεγάλους έρωτες έτσι κι αυτός έσβησε κάποτε. Σήμερα δεν μου λένε τίποτε τα είδη και οι κατηγοριοποιήσεις. Αναζητώ καλά βιβλία. Καμιά φορά τρυπώνει ανάμεσά τους κι ένας εκπρόσωπος της λογοτεχνίας του φανταστικού –τελευταίο ήταν το Κάτω από το δέρμα του Μ. Φέιμπερ»2 .

Ο Παναγιωτόπουλος έχεις επίσης μεταφράσει Φίλιπ Ροθ (Ο καθηγητής του πόθου, Πόλις 2010) και άλλους συγγραφείς.

Εργογραφία

Πεζογραφία

• Ολομόναχος (2018), Μεταίχμιο
• Γραφικός χαρακτήρας (2016), Μεταίχμιο
• Τα παιδιά του Κάιν (2011), Μεταίχμιο
• Άμοιρο Μαράκι (2007), Τόπος
• Αγιογραφία (2003), Πόλις
• Το γονίδιο της αμφιβολίας (1999), Πόλις (1999) (και 2011, Μεταίχμιο)
• Ο Ζίγκι απ' τον Μάρφαν (1998), Πόλις (και αργότερα ως Το ημερολόγιο ενός εξωγήινου, 2017, Μεταίχμιο)

Συλλογή διηγημάτων

• Η ενοχή των υλικών, Πόλις (1997)

Βιβλία για παιδιά

• Ο Σαλιγκαγκάριν πάει στ’ άστρα (2017), Μεταίχμιο
• Ο Ιπποπότης και η Νεραϊγελάδα (2009), Ελληνικά Γράμματα

Έχει επίσης συμμετάσχει με διηγήματά του σε συλλογικά έργα.